Çok değişik, çok hırslı, bol öfkeli, bir o kadar da tehlikeli bir zamandan geçiyoruz.
Sadece millet olarak değil, neredeyse tüm dünya bu durumda.
Nereye bakarsanız bakın, her yerde gördüğünüz, hissettiğiniz derin bir kutuplaşma, ayrışma ve dahi düşmanlaşma var.

Nereye bakarsanız bakın, diz boyu kötülükler, fenalıklar, katliamlar, savaşlar.
Ve hiçbir medeniyet, ülke, millet, bundan tenzih edilmiyor.
Avrupa’da, Amerika’da, Asya’da, her yer aynı, her yer kötü.
Özellikle ülkemizde bu kutuplaşma, düşmanlaşma maalesef çok tehlikeli boyutlara geldi, ve birileri bu işleri bilerek körüklüyor.

Peki ne ile körüklüyor?
Kötülüğü överek değil ya, tam tersi, iyiliği bağırarak, tabii kendilerine göre iyiliği, kimine göre kötülüğü.

Bu da aklıma bir kıssayı getiriverdi.

Fi tarihinde, bir beldede bilge bir derviş yaşarmış, herkes bilgeliğini, tasavvuf ehliyetini bilir, saygı gösterir, derdine derman arar, hatta arabulucuk yaptırırlarmış.

Günün birinde ahali yine kapısına gelmiş, bir konuda ihtilafa düşmüşler.

Ahali sormuş:
“Derviş efendi, sizce iyiğiliği konuşan, anlatan mı daha makbuldür, yoksa iyiliği yapan, yaşayan mı?”

Derviş az düşünmüş ve:
“Dilerseniz bunu size tatbikat ile izah edeyim ki bizzat tecrübe edersiniz, yarın bana yemeğe davetlisiniz” demiş.

Ertesi gün, iki grubu ayrı saatlerde çağırmış.
İlk gelen gurup, iyiliği bangır bangır anlatan gurup.
Sofra mükellef bir sofra, oturmuşlar.
Önden adet üzere çorbalar gelmiş.
Ancak Derviş bir şart koşmuş ve çorbaları bir metrekarelik kaşıklar ile yemelerini istemiş.

Oturanlar, kaşıkları ellerine almış, çorbaya daldırmış, ama tabii yemek mümkün değil, ortalığa saçılmış .

Kaldırmış o iyiliği sadece anlatanları ve beklemeye almış.
İkinci gurup gelmiş, bu gurup ise iyilik yapmaları ile bilinen insanların gurubu.
Onlarda tabii oturmuşlar, şartlar aynı.

Fakat tatbik etme değişik.

Karşılıklı oturanlar, kaşıkları ellerine almış, karşılarında oturanlara gülümseyerek, bir birlerini doyurmaya başlamışlar.
İşte fark bu.
Birileri kalkar çok yüksek sesle iyiliği anlatmaya başlarsa, bilin ki o sadece konuşur.

Birileri ise, kimseden habersiz, sessiz, sedasız, yapacağını yapar, kimsenin de ruhu duymaz.
Emin olun, toplumumu bu şekilde isimsiz kahramanlar ile dolu.

Geçmişte de böyle idi, bugün de böyle, yarın da böyle olacağından hiç şüphem yok, çünkü bizim milletimizin “Anadolu irfanı” diye adlandırdığı bir şey var.

İşte şimdi, tam da bu türbulanslı zamanlarda, ortalık fitne, fesattan geçilmez iken, bu Anadolu irfanına sıkı sıkı sarılıp, bir okuyup bin düşünüp, bir kelam etmeden de, o kelamın nereye gidebileceğini iyi muhakeme etmemiz gerekiyor.

Maalesef yalanın bini bir para olmuş, ve düpedüz yalanı bile fütursuzca yaymaktan hiç imtina etmeyen, bir sürü hayasız var ortalıkta.

Bir okuyup bin düşün derken, kastettiğim biraz da bu.
Her okuduğunuzu gerçek kabul etmeden önce, okuduğunuzun gerçeklik payını bir kontrol edin, teyit edin.
Utanmadan, sıkılmadan haysiyet suikastı yapmaya hazır kıta olanlar var.
Toplumumuzun gerçek manada bir huzur ortamına ihtiyacı var.
Fakat birileri, bu ortamı sağlatmamak için, tüm düğmelere basmış gibi duruyor.
Şer, kavga, kolay iştir, bir anlık meseledir.
Sabır, dayanışma zordur, fakat hayır olan bunlardadır.

Neticede iyiliği tavsiye edelim, ama iyi de olalım, iyilerden olalım.

Her yanımız ateş, Türkiye ise son kale, bunu asla kimse unutmasın.

Bugün aklıselime hiç olmadığı kadar ihtiyacımız var.

Sabra, saygıya, ihtiyacımız var.

Sadece biraz empati ile, karşımızda olduğunu düşündüklerimizi de anlamaya çalışalım.

Tabii bu karşılıklı küfür etmek ile, hakir görmek ile olmaz.

Eskilerimizin de dediği gibi:
Edep yahu!



Bir diğer yazımızda buluşmak ümidi ve dua ile Vesselam