Çünkü orada üç büyüklerin dışında her takımın her an sıyrılıp zirveyi zorlama ve şampiyon olma ihtimali %40'ın üzerinde.

Taraftarlar şampiyonluğa değil keyife, güzel futbola, eğlenceye kitli.

Skora, sonuca göre anlık değişiklik değil, istikrardan yana kulüpler.

Güzel futbol oynatan, felsefesi olan antrönörler yıllarca kalıyor.

Veee ve herkes kendi şehrinin, kasabasının takımını tutuyor, şampiyon olanın peşine takılmıyor.

Şampiyon olanın peşine takılmaktansa, kendi şehrinin, kasabasının takımının şampiyonluğu için çabalıyor.

Başarıya ortak çıkmak yerine, başarıda etkin olup ortak olmaya çabalıyor.

Herkesin birinci takımı kendi şehrinin, kasabasının hatta köyünün takımı. İkinci olarak kendine yakın büyüklerden birini tutuyor.

Gelelim bizdeki duruma:

Bizde futbol güzelmiş, keyif vermiş, ahlaklı oynanmış falan önemli değildir. Şampiyon oldun mu kardeşim ona bakarız.

Şampiyonluk tabii ki hedeftir, amaçtır, önemlidir ama nasıl şampiyon olunduğu ya da olunmadığı da bir o kadar önemlidir.

İyi ve keyif verici bir futbol oynayarak dördüncü beşinci olmaktansa, zevk vermeyen, negatif futbol oynayarak şampiyon olmayı tercih eder taraftar ve dahi kulüp.

Bu yüzden insanlar, kendi şehirlerinden, kasabalarından çok üç büyükleri tutarlar.

Çünkü onlardan birinin şampiyon olma ihtimali %90'dan fazladır ve kendi dahlimiz dışında olagelen başarıya ortak çıkıp nemalanırız.

Beleş gurur. Emeksiz başarı.
Sevgi futbol sevgisi değil skor sevgisidir.
Bağlılık kulübe değil skoradır.

İşler kötü gitti miydi tribünler boşalır.

Oysa ki tam da o zaman destek lazım ama zordur başarı için emek harcamak.

Bu yüzden ülkenin neresine giderseniz gidin o şehrin, o kasabanın takımını tutanların sayısı, üç büyükleri tutanların sayısından azdır.

Şampiyonluk gördükleri için Trabzon ve Bursa’yı istisna sayarak söylüyorum.

Konya'daA; Antalya'da, Kocaeli’de, Denizli’de, Kars’ta, Erzurum’da, Tekirdağ’da, Edirne’de, Alanya’da, Fethiye’de, Tosya’da, Ürgüp’te, sizin memleket nereyse orada, o şehirde, o kasabada o şehrin, o kasabanın taraftarı üç büyüklerden azdır sayı olarak.

İlk takım üç büyüklerden biridir, ikinci olarak kendi şehrinin, kasabasının takımını tutar.

Çünkü biz hala bulunduğumuz, doğduğumuz, büyüdüğümüz, yaşadığımız yere emek verip, geliştirmek yerine, gelişmiş yerlere göç edip oralarda kurulmuş yaşamlara katılmayı tercih ederiz.

Hala göçen bir toplumuz.

Hala bulunduğu yeri imar etmektense mamuru fethetmeye çabalayan nesiliz.

Gelişmiş ülkelerdeki köylerde bulundum. Bir büyük şehirde nasılsa yaşam tarzı ve sosyal olarak ne varsa küçük bir modeli aynen köyde oluşturulmuş.

Kütüphanesinden tiyatro salonuna kadar.

Mesele avantacılık, bedavacılıktır.

Gelelim Surviver’a.

İlk kez bu sezonun son bir ayını hem zamanım olduğu, hem de biraz kafa dağıtıp ülkenin  'Gerçek Gündem (!)‘ini takip etmek için izledim.

Gördüğüm kısaca şuydu:

Becerikli, iyi performansı olanlar, gerçek savaşçılar (Surviverlar) eleniyor, halk dalkavuğu, olduğu gibi olanlar değil, halka şirin görünmeye çalışanlar, sözüm ona sevimliler, çapsızlar, madrabazlar, yetersizler kalıyor.

Halkımız gerçeğe değil sahteye, ona yağcılık yapana, cahile, aymaza, küstaha oy veriyor. Ya da bunlara değer verenler sms'yle ilgileniyor, nitelikli seyirci desteklediği kişi için desteğini göstermiyor.

Ya da genelleme yaparsak alt segmentteki dayanışma ve desteklenme destekleme daha yoğun, üst segmentte ise güçlü birey olma sebebiyle dayanışma ve destek ihtiyacı daha az.

Birey olamayanların kitleleşme ihtiyacı.

Bu kezde buralarda dolandı zihnim. Boş ve anlamsız gelebilir ama çok büyük sonuçların çok basit sebepleri vardır.

İyi bayramlar dilerim.

Heresin hayatında her zaman neşeli günler ve ‘Tatlı Şeyler’ (!) olsun.

Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Gün Medya Grubuna aittir. Kaynak gösterilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz. Ancak alıntılanan köşe yazısı/haberin bir bölümü, alıntılanan habere aktif link verilerek kullanılabilir. Ayrıntılar için lütfen tıklayınız.