Canım anneciğim, keşke varlığında seninle birlikte olmanın keyfini çok daha fazla çıkarsaydım.

Annelerimizi elbette senede tek bir gün anmıyoruz. Zira onlar her zaman kalbimizde.

Ben annemden hiç ayrılmadım. Sadece onu göremiyorum ama devamlı beynimin içinde verdiği komutlarla yaşıyorum. Bana o kadar güzel şeyler öğretmiş ki, her davranışımda beni yönetiyor. Sağ ol be anacığım… Bana verdiğin terbiye, eğitim, cesaret, özgüvenle bu günlere geldim.

Başarılarımın ve yaptığım her güzel isin arkasında sen varsın. Hatta, artık ben de bir anneyim ve evladımı sesin kulaklarımda çınlayarak büyüttüm, yetiştirdim.

İkimiz de aynı senden birer parçayız. Rahat uyu anacığım, biz iyiyiz. Olması gerektiği gibiyiz şükürler olsun. Senden öğrendiklerimiz, aldığımız dersler ve üstüne eklediklerimizle be anacığım…

Amerika Filedelfiya’da yaşayan kız Jarvis, anneciğini kaybettiğinde dünyası yıkılmış ve intihar etmeyi düşünmüş. Annesiz bir hayatı götüremeyeceğini zannetmiş. Sonra tevekkülü Allah’tan gelmiş. Her yıl annesinin ölüm günü olan 6 Mayıs tarihinde arkadaşlarını evinde toplamış ve onun için gün yapmış. Bu günün adı da, “Anneler günü” olmuş. Amerika’da yavaş yavaş bütün eyaletlerde kabul edilip, resmileştirilmiş. Sonra Avrupa kabul etmiş ve 1956 yılından itibaren her sene mayıs ayının ikinci pazarı olarak gerçekleştirilmeye başlanmış.

İşte sevgili okurlarım, size dilimin döndüğü ve kalemimin yazdığı kadar bir anneler günü yazısı yazmak istedim. İnanın göz yaşı ve hıçkırıklarım beni çok rahatsız etmese daha da yazardım. 

Ama beni bu seferlik affedin.

Tekrar buluşuncaya kadar mutlu, sağlıklı, huzurlu kalın…