-Karamsarlık mı pompalıyorum, Troyalı…
-Evet, neden sordun..?
-Bu tarz eleştiriler alıyorum da…
-Demirel’in "benzin vardı da, biz mi içtik" dediği gibi;
İyimserlik vardı da, iç mi ettik, deseydin…
Yoksa "meseleleri mesele etmezsek, mesele kalmaz" mı, diye sorsaydın…
-Demedim, sormadım…
Fakat düşündüm taşındım, yeniden mihenge vurdum, okudum araştırdım ama optimist olmak için pek bir şey bulamadım.
Seninle dertleşeyim istedim,Troyalı…
-Bak, yine rahmetli Demirel’den gidelim.
“Yağmur yağarken, ben ıslanmam diyemezsin” der.
Görmezler mi; ıslandıklarını,
Yoksa, inceden inceye yağmasına mı aldanırlar…
Deli dolu yağmıyor olmasına mı kanarlar..
Ama, bu düşük performanslı yağmur ıslatır, yıpratır.
Farkına bile varmadan, hem de…
Hem de, iliklerine kadar….
İşte o zaman, hak verirler sana,
Ama, iş işten geçer…
-“Aldanmak ve kanmak” da popüler sığıncamız oldu be, Troyalı…
Ona aldan, buna kan, yağmurda ıslan, karda yuvarlan.
Bahane hazır; zemin kaygan, hava boran, yağmur yalan…
Hani futbolda züğürt tesellisi bir cümle vardı; gerçi, statlar güzelleşince pek söylenmez oldu.
“Yağmurun yağması, sahanın kaygan olması, hakemin taraf tutması nedeniyle yenildik ama ezilmedik. Önümüzdeki maçlara bakacağız, artık…”
Yahu ligin sonuna geldik; bitime birkaç maç kaldı.
İkinci devre başladığından beri hep kaybediyoruz.
Ama klişelerle teselli arıyoruz; umutsuzca…
Hadi gel de karamsar olma…
Takım içinde, gruplaşmalar almış başını gidiyor.
Oyuncular, pas atarken bile adam seçiyor,
Kondisyon yerlerde,
Tribünler boşalıyor,
Oynanan oyundan kimse memnun değil,
“Ama, diğer takımlar bizden daha kötü” gibi söylemlerle,
“Ben daha az başarısızım” diyerek, olumsuzda yarışıyoruz.
İki yanlıştan bir doğru, su-i misalden misal çıkartmaya çalışıyoruz.
Boşa koyuyorsun, dolmuyor.
Doluya koyuyorsun, almıyor…
Tünelin ucundan iz yok, ışık yok.
Yok yoka karışmış; ruh yok, umut yok.
Mevsim, yalancı bahar..
Bakan çok, tehlikeyi takan yok.
Ölü toprağı serpilmişçesine,
Yatığı yerden kalkan yok…
Hadi gel de, karamsar olma…

Ama ligin ilk yarısı böyle miydik…
Asla karamsar değildik, karamsarlığa düşmedik.
Dinamik, enerjik, azimli ve inanmış idik.
Tribünler dopdulu ve canlı,
Oynanan oyun harika,
Diğer takımların gıptası idik.
Namağlup şampiyonluk ister,
Başarıyı konuşur,
Yaptıklarımız yapacaklarımızın teminatı, derdik.
Yenerdik, kazanırdık, puanları toplardık; hem de saha daha kaygandı, hakemler daha taraf tutardı.
Her şeye, herkese ve her kesime rağmen kazanırdık; kazanacağız ve yolumuza devam edeceğiz, derdik.
Çünkü ideal ve iddiamız vardı.
“Hiçbir mazeret başarının yerini tutamaz”, mefkuremiz idi.
Bir ve beraberdik; birbirimize düşmemiştik.
Takımda ahenk, insicam ve uyum tıkır tıkır idi.
Kulaklar Teknik Direktörde; oyuncular gruplaşmaya cesaret bile edemezdi.
Ferdi başarı düşünülmez; her şey takım için ve takım oyunudur, denirdi.
İşte o zaman iyimserdim ve hatta ziyadesiyle…
Ümitvardım,
Çünkü umut vardı…
Yeis’e düşmandım.
Çünkü herkesin ümidi vardı..
Takıma hayrandım,
Çünkü ortak akıl ve takım oyunu vardı…
Hayal edebilendim,
Çünkü inanç vardı…

-Az önce “iş işten geçer” demiştin ya, Troyalı..
-Eeee,  demiştim; ne olmuş yani…
-Rahmetli Demirel derdi ki;
Herkes benim gibi, “dün dündür bugün bugündür” deyip işin içinden çıkamaz..!
İş işten geçince, malum son gelince, yağmur dinip gerçekler görününce;
Karamsarsın,
Kara çaldın,
Yara aldın,
Sen de kandın,
Yeis’e sardın,
İçimizi kararttın,
Umuda hasımsın diyenler;
Demirel gibi; “dün dündür bugün de bugün” deyip işin içinden çıkabilirler mi…
Yoksa, bir mucize bekleyip, Sezen Aksu’nun dediği gibi;
Belki şehre bir film gelir,
Bir güzel orman olur, yazılarda…
İklim değişir, Akdeniz olur
Gülümse…” diyerek avunabilirler mi…
Umarım, dilerim, inşallah; “Allah var gam yok” diyerek,
“Herkesin hesabı varsa, Allah’ın da bir hesabı var” inancıyla,
Mahsunî Şerif gibi;
“Mahzuni Şerif'im budur ahvalim,
Zamane bozuldu insanlar zalim…
Kıyamete kadar gider bu halim,
Sabır eder matem tutar ağlarım…” durumunda kalınmaz, kalmayız.