Kötülük…
Reddedilen, makbul görünmeyen ve hatta irtikap edenlerce bile gizlenmek istenen ayıpsal bir olgu.

Kötülüğü kötüler yapar,
Neden yaptın diye sorulsa; inkar etmeyi, iftihar etmemeyi ve türlü tevillerle kötü birisi olmadığını söyler ve yaptıklarının kötülük olmadığını iknaya çalışır.

Böyleyken,
Kötü bile eylemine sahip çıkmaz, çıkamazken;
Kötülüğün "kurumsallaşması" ve "organize" bir hal almasına ne demeli!

Organize kötülük…
Bu bizi nereye götürür-götürüyor?
Bireysel ve utanılası olan kötülüğün genelleşmesine, güç devşirim aracına dönüştürülmesine,
Sıradanlaştırılmasına,
Normalleştirmeye,
Ve hatta, kötülük denen şey, aslında işe de yarıyormuş ve pek de kötü bir şey değilmiş noktasına getirir.

İnsanın doğası böyledir,
Başlarda, "asla" dediği, "olmaz-olamaz; bana yakışmaz" dediği ve "kötülük" diye adlandırdığı eylemleri işlemeye başlayınca,
Ve tekrarladıkça,
Önce kendi içinde; kendini ikna için,
Sonra da etrafa karşı,
Kötülüğü güzellemeye, iyiceleştirmeye, hoşlaştırmaya başlar.
Bu, bireyin kötülüğü ve bireysel kötülüktür.

Eğer ki;
Kötülük kurumsallaşır, kurumsallaştırılır,
Kitlesel etki amaçlanır,
Muktedir olma aracı görülür,
Ve hele de; genel-geçer boyutta ve toplumsal algıda "din, millet, milliyet" gibi ulviyetleri hatırlatan kavram-söylem ve olguları barındırırsa;
İşte bu, organize kötülüktür.

Örnek mi?
Siyaset arenası…
Galip gelmenin ve/veya muktedir olmanın dayanılmaz cazibesi, siyaset kurumu ve siyasetçiyi öyle bir hale getirir ki; artık aşamayacağı çizgi, yapamayacağı eylem, kullanamayacağı değer yoktur!..

Legal siyaset, meşru olmayan her türlü argümanı kullanabilir hale gelir.
Din mi? caizdir,
Laiklik mi? olabilir,
Aile mi, çocuk mu, kadın mı, yaşlılar-hastalar mı? Hiç fark etmez…
Yeter ki işe yarasın, fayda sağlasın, oy getirsin ve o siyaseti/siyasetçiyi hakim kılsın; mübahtır!..

Ne yazık ki Türk siyaseti hızla bu girdaba doğru ilerliyor.
Siyaset kurumunun ekseriyetince üzerinde ittifak edilen, "İyilik-Kötülük" paradigmasının iflasına gidiyoruz.

İnsafsız ve pervasızca kullanılan dil, delil, siyasi malzeme yapılan kişi ve olaylara bakınca; sınırsızlaşmanın acımasızlığını görüyoruz.

Yaşanan somut olaylara ve siyasi aparat haline getirilen ve bugüne kadar "değer/değer yargımız" diye değerlendirdiğimiz unsurların değersizleştirilmesi ve önemsizleştirilmesine bakarsak; siyasi bir azmanlaşma ve azgınlık oldukça aşikar!..
Ve ne acıdır ki; daha da sertleşecek gibi…

Önümüzdeki günlerde belden aşağı vuruşlar,
İtibar suikastları,
Tehditler-şantajlar, yalan-yanlış algı operasyonları gırla gidecek gibi…

"Nelere mal olur?" diye düşünen yok.
Nelerimizi kaybedeceğiz,
Ne hale geleceğiz,
Ağzımızdan zehir akıyor ve toplumun her kesimi bu zehirden nasipleniyor, diye düşünen hiç yok.
Tek dert ve yegane istek,
Sadece kazanmak!..

Yapılan şey,
Ahlakı olmayan bir ahlakçılık da olsa,
İmanı kalmamış bir din de olsa,
Milleti eksik bir milliyet de olsa,
İnsanîyeti eksik insancılık da olsa;
Yeter ki siyaseten kazanalım, galebe çalalım, muktedir olalım, gücü elde bulundurup; hükmedelim…
İşte bunun adı "Organize Kötülük"tür,
Bu ise kötülüğün kutsanması, yüceltilmesi, meşrulaştırılmasından başka bir şey değildir.

Bu noktada ise, artık gücü yeten yetene,
Kör tuttuğunu…