Ayak işleri dizisi…
Vedat ve Evren… İki ana karakter…
Vedat,
Dümdüz, biraz da pata-küte,
Bazen de beklenmeyecek kadar naif…
Evren,
Genelde sakin, sabırlı, zarif,
Her olaya felsefi bir yorumu olan,
Dilinden ziyade mimikleriyle konuşmayı tercih eden birisi…
İkisi de travmatik,
İkisi de anide yükselebilen,
Ve o anlarda tanınmayacak kadar sinir saçabilen,
Arıza ve psikopatik kişilikler…

Oldukça ilginç bir dizi,
Veya bana öyle geldi; bilmiyorum…

Şimdi bu diziden bir kesit paylaşacağım:
Bir mekan,
Lokanta…
Yemek yiyip sohbet ediyorlar…

Vedat Abi başlıyor konuşmaya:
Evren,
Ben insanlara laf anlatmaktan yoruldum.
Vallahi çok yoruldum…

Evren:
Ne oldu Vedat abi,
Sen de mi duygularından kaçıyorsun abi…
İnsanlarla konuşursam onları anlarım; işimi yapamam mı diyorsun
Ondan mı korkuyorsun?

Vedat:
Evren!
Ben hep işimdeyim
Ama sadece insanlar ipimde değil… Bu kadar…
Tahammül edemiyorum artık insanlara!..
İnsan görmek istemiyorum!.. İnsan sesi duymak istemiyorum…
Ben sadece işime bakmak istiyorum!..

Evren:
İşte…
Okey ama bunun temelinde hangi olgu yatıyor?
Onu merak ediyorum abi ben…

Vedat:
Boşver!
Ne yapacaksın temelini sen Allah aşkına ya…
Benim bugüne kadar dövdüğüm adamlardan bir tanesine de haksızlık yaptığımı söyleyebilir misin?

Evren:
(şaşırarak)
Doktor dövdün Vedat Abi, doktor…

Vedat:
(bir anda delleniyor)
Lan öyle mi oldu o olay! öyle mi oldu!..

Evren:
(sakin ama ironik şekilde)
Nasıl oldu abi, nasıl oldu…

Vedat:
(Hem kızgın hem şaşkın)
Birlikte yaşadığımız bir olayı sen nasıl bir farkla anlatıyorsun ya…
Ben de oradaydım Evren!
Sen anlattığın zaman sanki böyle, başka bir olaymış gibi dinliyorum ben!

Evren:
Vedat Abicim!
Hastanenin ortasında doktor dövdün mü dövmedin mi?
Başka bir sorum yok abi…

Vedat:
Ulannnn!
(Deliriyor ve masaya sert bir yumruk atıyor)
Lan oğlum, niye dövdük biz o adamı!
Hasta mıyım, manyak mıyım; gidip boşu boşuna, durup dururken mi dövdüm ben o doktoru…
Sahte doktor diye dövmedik mi biz onu!.
Diplomasız dolandırıcı onun-bunun çocuğu diye dövmedik mi biz onu!
Yavşak!.. Doktor mu dövmüş oluyorum o zaman ben!..

Evren:
Ya bir sakin olur musun yaaaa!

Vedat:
Olamıyorum!
Ben sakin-makin olamıyorum artık Evren!
Olaylar, kişiler, ortamlar benim sakin olmama izin vermiyor, müsaade etmiyor!
Ben kendimi artık ortamlardan somutladım tamamen…

Neden mi paylaştım?
Bilmiyorum,
Neden paylaştığımı bilsem zaten paylaşır mıydım?
İnsan işte,
Bazen böyle de olabiliyor…
Tahammül paydaşlığının kuruduğu saksıda, tahammülsüzlük paylaşımsallığı yeşeriyor galiba…