Nükleer Santraller Gecikiyor
Yıllardır, adeta ''geliyorum'' diyen ''enerji'', şimdi en çok Türkiye'yi hem yakından ilgilendiriyor hem de, bir yerde ''tehdit'' ediyor.
Enerji noktalarının yanıbaşında ve ulaşımın merkezi olmamıza rağmen, sorun gün geçtikçe bizim için de ağırlaşıyor.
Oysa, yanıbaşımızda, her biri bir ''enerji deposu'' olan İran, Irak, Rusya gibi ülkeler bulunuyor.
Üstelik, Bakü-Tiflis-Ceyhan Boru Hattı'nın son durağı olma avantajımız, bunun yanısıra ''Yumurtalık Boru Hattı'' gibi üstünlüğümüz olduğu da biliniyor. Ne var ki, Rusya veya İran, vanayı kapattığı takdirde, ne hale düşeceğimizi hatırlatmamız gerekiyor.
Türkiye'de kullanılan doğalgazın yüzde 41'inin Rusya'dan sağlandığı göz önüne alınırsa, durumun vahameti kendiliğinden ortaya çıkıyor.
MADEN ZENGİNİYİZ AMA...
Oysa, Türkiye hem petrol, hem doğalgaz, hem su kaynaklarının ''kavşak'' noktası olarak kabul ediliyor.
Üstelik, kömür bakımından zenginliğimiz de dünyayı şaşırtıyor.
Özellikle, linyit zengini olmamıza rağmen, bu madeni kullanamadığımız da, böyle bunalımlı dönemlerde hatırlanıyor. Hatırlanıyor, fakat hiçbir ''önlem'' alınamıyor.
''Bir musibet, bin nasihatten evladır'' sözünün bile hiç kaale alınmadığı bir Türkiye konjonktürü, doğal kaynaklarımızın ''heba'' olmasına sebep oluyor.
Kaldı ki, AB ile tam entegrasyon tamamlandığında, linyitle çalışan santrallere ''izin'' verilmeyeceği de, şimdiden biliniyor. İşin garip tarafı, linyitlerimizi bırakıp Rusya'dan aldığımız elektriğin, kömürden elde edildiği, dikkatleri çekmiyor. Daha doğrusu, linyit ve benzeri santralları bırakıp doğalgaza sarılmamız, beraberinde işte böye ''hassas'' durumları getiriyor.
Enerjisinin neredeyse %75'ini doğalgazdan temin eden Türkiye, bu günleri de atlatsa bile, istikbal hiç de ''garantili'' görünmüyor.
Bir türlü nükleer santral kurmaya yanaşmayan ve elindeki enerji tesislerini de özelleştiren Türkiye'nin enerji politikasının ''iflası'' her ''hassas'' dönemde gündeme geliyor. Oysa, enerji politikamızın temelden değişikliklere uğraması kesinlikle gerekiyor.
RUSYA BÜYÜK OYNUYOR
![]()
Öncelikle, Kuveyt, Mısır, Cezayir ve İran doğalgaz anlaşmalarının gözden geçirilmesi icap ediyor.
Tek ülkeye veya tek güzergâha bağımlılığı ortadan kaldıracak ''anlaşmalar'', AK Parti iktidarını bekliyor.
Ne var ki, ayrıntıları bir türlü açıklanmayan, Rusya ile yapılan bağlantının, bazı hareket serbestilerini da ortadan kaldırdığı iddia ediliyor.
Gerçi. Son aylarda yine nükleer santral yapımı için özellikle Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın gecikmiş olsa da yüreklere su serpen girişimleri medyada yer alıyor.
Hatta nükleer santral için ihaleye bile çıkılıyor. Fakat verilen fiyat astronomik olduğundan bir türlü start verilemiyor. Her şeyden önce, bir nükleer santral yapımının en az 3 milyar dolara ve 5 ila 8 yıl süreye ihtiyacı olduğu da zihinlerden çıkmıyor.
3 KEZ ERTELENDİ
Sonra, yüksek teknoloji ve deneyim isteyen nükleer santral yapımını sadece 5 kadar ülkenin başarabileceği de öne çıkıyor.
Önemli unsurlardan biri de, çevrenin kirlenmesini önleme ve gösterilecek tepkileri tamamen etkisiz hale getirme sorunları... Türkiye, aslında ta 1970'lerde nükleer santral yapımına girişiyor. ...Ve fasılalarla tam üç nükleer santral yapımını erteleme durumuna düşürülüyor.
Gerçekten de, projeleri onaylanan, lisansları alınan, yerleri bulunan ve finansmanları sağlanan üç nükleer santral yapımı ihalesinin ''son dakikada'' bozulmasının asıl sebebi hâlâ açıklanamıyor. Her yıl 2000 megavat yeni enerjiye ihtiyacı olan Türkiye'ye aslında nükleer santral, en büyük ''kurtarıcı'' da kabul ediliyor.
Yani nükleer santrallar devreye girmeden, Türkiye'nin enerji sorununu çözemeyeceği kesinlikle ifade ediliyor.
Zaten AK Parti iktidarını da bu ''hassasiyet'' harekete geçiriyor. Ne var ki, 1970, 1980 ve 1990'da üç defa ihalesini bile iptal eden bir Türkiye'ye nükleer santral yapımına kalkışmak, öyle pek ''kolay'' görünmüyor.
![]()
CRA 23.Mart.2009 Pazartesi - 20:40:00
![]()
Gazete baskısı için tıklayınız..
Enerji noktalarının yanıbaşında ve ulaşımın merkezi olmamıza rağmen, sorun gün geçtikçe bizim için de ağırlaşıyor.
Oysa, yanıbaşımızda, her biri bir ''enerji deposu'' olan İran, Irak, Rusya gibi ülkeler bulunuyor.
Üstelik, Bakü-Tiflis-Ceyhan Boru Hattı'nın son durağı olma avantajımız, bunun yanısıra ''Yumurtalık Boru Hattı'' gibi üstünlüğümüz olduğu da biliniyor. Ne var ki, Rusya veya İran, vanayı kapattığı takdirde, ne hale düşeceğimizi hatırlatmamız gerekiyor.
Türkiye'de kullanılan doğalgazın yüzde 41'inin Rusya'dan sağlandığı göz önüne alınırsa, durumun vahameti kendiliğinden ortaya çıkıyor.
MADEN ZENGİNİYİZ AMA...
Oysa, Türkiye hem petrol, hem doğalgaz, hem su kaynaklarının ''kavşak'' noktası olarak kabul ediliyor.
Üstelik, kömür bakımından zenginliğimiz de dünyayı şaşırtıyor.
Özellikle, linyit zengini olmamıza rağmen, bu madeni kullanamadığımız da, böyle bunalımlı dönemlerde hatırlanıyor. Hatırlanıyor, fakat hiçbir ''önlem'' alınamıyor.
''Bir musibet, bin nasihatten evladır'' sözünün bile hiç kaale alınmadığı bir Türkiye konjonktürü, doğal kaynaklarımızın ''heba'' olmasına sebep oluyor.
Kaldı ki, AB ile tam entegrasyon tamamlandığında, linyitle çalışan santrallere ''izin'' verilmeyeceği de, şimdiden biliniyor. İşin garip tarafı, linyitlerimizi bırakıp Rusya'dan aldığımız elektriğin, kömürden elde edildiği, dikkatleri çekmiyor. Daha doğrusu, linyit ve benzeri santralları bırakıp doğalgaza sarılmamız, beraberinde işte böye ''hassas'' durumları getiriyor.
Enerjisinin neredeyse %75'ini doğalgazdan temin eden Türkiye, bu günleri de atlatsa bile, istikbal hiç de ''garantili'' görünmüyor.
Bir türlü nükleer santral kurmaya yanaşmayan ve elindeki enerji tesislerini de özelleştiren Türkiye'nin enerji politikasının ''iflası'' her ''hassas'' dönemde gündeme geliyor. Oysa, enerji politikamızın temelden değişikliklere uğraması kesinlikle gerekiyor.
RUSYA BÜYÜK OYNUYOR
Tek ülkeye veya tek güzergâha bağımlılığı ortadan kaldıracak ''anlaşmalar'', AK Parti iktidarını bekliyor.
Ne var ki, ayrıntıları bir türlü açıklanmayan, Rusya ile yapılan bağlantının, bazı hareket serbestilerini da ortadan kaldırdığı iddia ediliyor.
Gerçi. Son aylarda yine nükleer santral yapımı için özellikle Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın gecikmiş olsa da yüreklere su serpen girişimleri medyada yer alıyor.
Hatta nükleer santral için ihaleye bile çıkılıyor. Fakat verilen fiyat astronomik olduğundan bir türlü start verilemiyor. Her şeyden önce, bir nükleer santral yapımının en az 3 milyar dolara ve 5 ila 8 yıl süreye ihtiyacı olduğu da zihinlerden çıkmıyor.
3 KEZ ERTELENDİ
Sonra, yüksek teknoloji ve deneyim isteyen nükleer santral yapımını sadece 5 kadar ülkenin başarabileceği de öne çıkıyor.
Önemli unsurlardan biri de, çevrenin kirlenmesini önleme ve gösterilecek tepkileri tamamen etkisiz hale getirme sorunları... Türkiye, aslında ta 1970'lerde nükleer santral yapımına girişiyor. ...Ve fasılalarla tam üç nükleer santral yapımını erteleme durumuna düşürülüyor.
Gerçekten de, projeleri onaylanan, lisansları alınan, yerleri bulunan ve finansmanları sağlanan üç nükleer santral yapımı ihalesinin ''son dakikada'' bozulmasının asıl sebebi hâlâ açıklanamıyor. Her yıl 2000 megavat yeni enerjiye ihtiyacı olan Türkiye'ye aslında nükleer santral, en büyük ''kurtarıcı'' da kabul ediliyor.
Yani nükleer santrallar devreye girmeden, Türkiye'nin enerji sorununu çözemeyeceği kesinlikle ifade ediliyor.
Zaten AK Parti iktidarını da bu ''hassasiyet'' harekete geçiriyor. Ne var ki, 1970, 1980 ve 1990'da üç defa ihalesini bile iptal eden bir Türkiye'ye nükleer santral yapımına kalkışmak, öyle pek ''kolay'' görünmüyor.
CRA 23.Mart.2009 Pazartesi - 20:40:00