"Şer gördüğünüzde hayır, hayır gördüğünüzde şer olabilir" itikat ve inancında biriyim.
"Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler" teslimiyetindeyim.
"Gün doğmadan neler doğar" diyerek ümidi canlı tutabilen biriyim.
Ama üzüntülüyüm ve canım sıkkın…
Ruhum daralıyor,
Gönlüm kasvette…
Yaşadıklarım, gördüklerim ve göğsümde ur'laşan adaletsizlik hissi üzüntümü kızgınlığa dönüştürüyor.
Tutuyorum kendimi; kırmamak, dökmemek ve yıkmamak için.
Yutkunuyorum; düğümleniyor sinirim boğazımda.
Sonra,
İçime dönüyor ve üzülüyorum, canım sıkılıyor yine…
TBMM'deki kavgayı düşünüyor; üzülüyorum.
Halkın geçim derdini düşünüyor; üzülüyorum.
İdlib'i ve sığınmacıları düşünüyor; üzülüyorum.
Şehitlerimizi ve ateş düşen ocakları düşünüyor; kahroluyorum.
Kadınlar gününde, kadına şiddete; üzülüyorum.
Putin'in üstenci, küstah ve sinsiliğini düşünüyor; delleniyorum.
Trump'a kızgınım,
Avrupa'ya sinirli,
Yunanistan'a agresifim.
Koronavirüs'ü düşünüyorum; canım sıkılıyor.
Böylesi bir veba, illet başımızdayken fırsatçılık yapanları görüyor; üzülüyorum.
Bir liralık malı yirmi liraya satabilen, ölü soyuculuğa; üzülüyorum.
Felaket anında bile ayrışan siyasete üzülüyorum.
Bencilliğe, nefsaniyete, egoizme üzülüyorum.
Virüsten korkup Allah'tan korkmazlığa üzülüyorum.
Gördüğüm adaletsizlikler canımı sıkıyor.
FETÖ konusunda dengesizlikler sinirime dokunuyor.
Düne canım sıkkın,
Bugün üzücü,
Yarınları bıraktım, zaten.
Ertesi gün bile, meçhul.
Çok üzgünüm çoookkk…
Kastamonu'dayım,
Gidemiyorum İstanbul'a…
Trafiği gibi sıkışacak ruhum, yine.
Burada dostlar; iyi geliyor sıkıntıma.
Bir nebze olsun hafifletiyor; üzüntümü.
Ama yine de canım sıkkın, kalbim darlanmış.
Gitmiyor gönlümdeki o habis ur.
Tam oturmuş sanki; şurama…
Sol yanım kederli, müteessir ve kasvetli.
Çok sebepli bir yumruk vurulmuş sanki; yüreğime.
Aklım ihanet eder gibi…
Düşünmek yoruyor beni.
Zihnim tırmalıyor beynimi…
Yaradan'a sığınıyorum.
Her şeyi gören bilen var, diyorum.
Ol deyince olduran, gönüllerimizi imanla dolduran Allah'ım, diye el açıyorum.
Ferahlık diliyorum.
Bir nebze olsun hafifliyor; kederim, üzüntüm, can sıkıntım.
Ama hayat yine çekiyor beni; acı gerçekliğine.
Bakar kör olamıyorum, çünkü.
Üzüntü, kocaman bir diş ağrısı gibi oturuyor yüreğime.
İnceden inceye bir sızı gibi.
İçim acıyor; elimde değil.
Güzel dostlarla bile dalıp gidiyorum, bazan.
Yüzler silüete dönüşüyor,
Cismen oradayım ama zihnim alıp götürüyor beni…
Bir anda üşüşüyor; yumak yumak sorunlar.
Doluya koyuyorum almıyor,
Boşa koyuyorum dolmuyor…
O anda, tam o anda; çıkartıyor beni bir söz,
Omuzumda bir el; dost eli…
Bir an sıyrılıyorum üzüntünün girdabından,
Tebessüm ediyorum dostlara…
Ama sonra…
Sonra hissettiğim üzüntü ve üzüntünün kederi beni geçmişe götürüyor.
Neden ve nasıl aklıma geldiğini bilmeden,
Can sıkıntısı ve kederin savurmasıyla, galiba.
Trajikomik şekilde; dilimden dökülüyor ilginç bir şarkı sözü;
"Benim balonlarım vardı.
Onları kimler aldı,
Mutlu bayramlar vardı,
Kimbilir nerde kaldı…
O çocuk yüzlü bayramlar; şimdi nerdeler,
Hani nerde o ışıklar; çocuksu sevgiler,
Gitti mi yoksa yine gelir mi o günler,
Söylenen bütün masallara inanırdık.
Onlar mı bizi kandırdı biz mi aldandık,
Bayramları bekler bayramları yaşardık,
Bayramlar mı eskidi; bizler mi yaşlandık.."
Evet…
Keşke ben yaşlanıyor ve duygusallaşıyor olsam,
Üzüntüm, kederim tek bundan olsa,
Herşey ve herkes güzel, üzülen tek ben olsam,
Çocuklar ağlamıyor,
İnsanlar evinde, yurdunda olsa,
Ocaklar mutlu tütse,
Hesapsız ulaşılsa; ekmeğe, aşa…
İşte o zaman, o zaman..
Ben de tıpkı Nazım Hikmet gibi;
"Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık…
Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği, elimi sıkarken sapladığı bıçak.
Nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.
Ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı, ne böylesine hür." ... demeyi ne çok isterdim….